Orliki to urocze byliny z rodziny jaskrowatych, naturalnie występujące na terenach Europy Środkowej, np. orlik pospolity (Aquilegia vulgaris), Azji Wschodniej, np. orlik wachlarzowaty (Aquilegia flabellata) i Gór Skalistych Ameryki Północnej, np. orlik błękitny (Aquilegia careulea). Rodzaj Aquliegia liczy sobie około 70 gatunków, z czego 27 występuje w Europie. Roślina objęta jest ochroną gatunkową.

Orliki tworzą kępy zielonych od góry i niebieskozielonych od spodu, odziomkowych, trójdzielnie lub podwójnie trójdzielnie złożonych liści, które z kwiatostanem osiągają wysokość, w zależności od gatunku, od 25 do 100 cm, np. orlik wachlarzowaty (Aquilegia flabellata) dorasta do około 25 cm, orlik niebieski (Aquilegia careulea) osiąga wysokość 40-80 cm, a orlik złocisty (Aquilegia chrysantha) wyrasta nawet do 100 cm.

Dzwonkowate kwiaty w odcieniach różu, czerwieni, bieli, żółci, bądź fioletu złożone są z pięciu płatków (działek) zakończonych charakterystyczną ostrogą (przypominającą szpon orła, aquila z łacińskiego oznacza orła, stąd Aquilegia) i pięciu bezostrogowych. Kwiaty mogą być dwukolorowe lub jednokolorowe, pojedyncze lub pełne, a ich kształt bywa naprawdę zróżnicowany. Orliki kwitną od maja do lipca.

Orliki najlepiej rosną w półcieniu, w wilgotnej, żyznej i przepuszczalnej glebie o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Na stanowisku słonecznym kwitną intensywniej i ich pokrój jest bardziej zwarty , lecz ich delikatne liście mogą ulec poparzeniu.

Orliki są bylinami krótkowiecznymi, 3-4 letnimi, jednakże bardzo łatwo się rozsiewają, dlatego w prosty sposób starsze okazy można zastąpić świeżymi. Co więcej, uprawiając obok siebie różne odmiany, otrzymać można ciekawe mieszańce jako, że łatwo krzyżują się ze sobą.

Orliki najlepiej wyglądają sadzone w małych grupach. Nie powinno umieszczać się ich na brzegu rabaty jako, że po przekwitnięciu nieładnie się prezentują.

Do zabiegów pielęgnacyjnych należy:

• ściółkowanie, które zapobiega wyparowywaniu wody z podłoża
• usuwanie przekwitłych kwiatostanów, zapobiegające dojrzeniu i wysianiu się nasion (chyba, że powiększenie „rodzinki” jest mile widziane)
• poza tym, należy wiedzieć, że po przekwitnięciu orliki nie są już tak atrakcyjne, ponieważ ich liście są porażane przez choroby grzybowe, zwłaszcza mączniaka, dlatego zaleca się ścinanie kępy tak na wysokość 5-10 cm nad ziemią
• dzielenie starszych egzemplarzy co 3-4 lata

Do chorób grzybowych atakujących orliki należą:

• plamistość liści (Ascochyta aquilegiae, Cercospora aquilegiae, Septoria aquilegiae)
• mączniak prawdziwy (Erisiphe aquilegiae) – widoczny biały nalot na liściach

Do szkodników atakujących orliki należą:

• mszyca różano-rutewkowa (Longicaudus trirhodus)
• miniarka orlikówka (Phytomyza aquilegiae) muchówka, której larwy wygryzają wewnątrz liścia komory, zwane minami. Poza tym widoczne małe plamki, powstałe wskutek żerowania samicy.
• miniarka rutewkówka (Phytomyza minuscula) muchówka, której larwy wygryzają wewnątrz liścia wąski korytarz.