Liliowce to piękne, długowieczne i odporne byliny, pochodzące z Azji Wschodniej i Europy Południowej. Nazywane są „liliami jednego dnia”, ze względu na fakt, że pojedyncze kwiaty kwitną tylko jeden dzień, niemniej jednak każdego kolejnego dnia rozwijają się nowe, dzięki czemu roślina obsypana jest bajecznymi kielichami od czerwca do lipca.

W stanie naturalnym występuje około 36 gatunków tej byliny, choć tak naprawdę całkowita liczba nie jest znana. Obecnie zarejestrowanych jest około 50 000 odmian tej rośliny, powstałych w wyniku krzyżowania ze sobą różnych gatunków. Bardzo popularny liliowiec ogrodowy (Hemerocallis x hybrida), powstał na skutek krzyżowania ze sobą liliowca rdzawego, żółtego, mniejszego, cytrynowego, Dumortiera, Midendorfa i Thunberga. Osobą, odpowiedzialną za wyhodowanie setek odmian jest amerykański naukowiec, Arlow Stout.

Wśród tych roślin wyróżniamy te, które tracą ulistnienie na zimę (w naszym klimacie najczęściej uprawiane), półzimozielone i zimozielone (wymagające zabezpieczenia na zimę).

Byliny te mają długie, wąskie, zielone liście tworzące kępy, o przeróżnych wysokościach, od 30 do 120 cm, oczywiście w zależności od odmiany. Ich kwiaty mogą być jednokolorowe lub wielobarwne, poczynając od białych i żółtych, poprzez pomarańczowe i czerwone, kończąc na bordowych i prawie czarnych. Powszechnie wyróżnia się cztery podstawowe formy kwiatów: typowe, pełne, pajęcze i nietypowe. Ponadto, wykończenie krawędzi działek kwiatów może być przepięknie pofałdowane lub postrzępane, jednokolorowe lub dwubarwne.

Liliowce uwielbiają „słoneczne kąpiele” i potrzebują około sześciu godzin słońca dziennie, przy czym odmiany o ciemniejszych kwiatach należy sadzić w półcieniu. Posadzone w cieniu mają bujniejsze ulistnienie, lecz słabiej kwitną. Najlepiej rosną w żyznej, wilgotnej i dobrze zdrenowanej glebie o odczynie obojętnym. Nie powinny być sadzone w bliskim sąsiedztwie drzew lub innych krzewów jako, że mogą rywalizować z nimi o wodę i składniki pokarmowe.

W korzystnych warunkach mogą rosnąć na tym samym miejscu ponad 20 lat, niemniej jednak co 5-7 lat kępy liliowców powinno dzielić się w celu odmłodzenia.

Wspaniale nadają się do obsadzania brzegów zbiorników wodnych, brzegów ścieżek lub rabat. Mogą być sadzone w grupach lub posłużyć jako rośliny okrywowe na więkrzych powierzchniach, np. niższa odmiana ‘Stella d`Oro’.

Do chorób bakteryjnych liliowców należy:

• miękka zgnilizna szyjki korzeniowej

Do chorób grzybowych należy:

• rizoktonioza szyjki korzeniowej objawem jest zgnilizna szyjki korzeniowej, górnej części korzeni, pędów kwiatostanowych.
• cętkowana plamistość liści na liściach (od wierzchołka w dół) pojawiają się żółte, potem brązowe plamy, często z żółtą obwódką.

Do szkodników atakujących owe byliny należy:

• rozkruszek korzeniowy – roztocz, który żerując powoduje marszczenie i ordzawienienie liści.
• paciornica liliowcowa – muchówka, której larwy żerują wewnątrz pąków, płatki kwiatowe puchną i brązowieją.