Floksy lub płomyki to należące do rodziny wielosiłowatych byliny (oprócz paru jednorocznych gatunków), które naturalnie występują w Ameryce Północnej. Rodzaj Phlox liczy około 60 gatunków, zielnych i półzdrewniałych, zasiedlających zarówno tereny bagniste, zalesione jak i prerie.

Floksy możemy podzielić na trzy grupy:

• wysokie (zielne), np. P. paniculata, P. maculata, P. carolina, P. pulchra, P. ovata, P. xarendsii
• średnie (często półzdrewniałe), np. P. divaricata, P. pilosa, P. drummondii(jednoroczny), P. stolonifera
• niskie (zimozielone) np. P. bifida, P. nivalis, P. subulata, P. Douglasii, P. covillei

Floksy – wybrane odmiany

• płomyk wiechowaty (P. paniculata) – osiąga 90/120 cm wysokości, pachnący, gatunek posiada bardzo wiele odmian o kwiatach w odcieniach różu, czerwieni, bieli np. ‘Bartwelve’, ‘Crème de Menthe’, ‘Empty Feelings’, ‘Frosted Elegance’, ‘Katherine’, Orange Perfection’. Kwitnienie przypada na VII, VIII, IX.
• płomyk Arendsa (P. xarendsii) – jest krzyżówką floksa kanadyjskiego i wiechowatego, osiąga 30/60 cm wysokości, niektóre z odmian to np. ‘All in One’, ‘Miss Jill’, ‘Miss Margie’, ‘Miss Mary’.
• płomyk kanadyjski (P. divaricata) – osiąga 30/45 cm wysokości, posiada pachnące kwiaty w kolorze liliowym do fioletowego, niektóre z odmian to np. ‘Blue Elf’, ‘Blue Moon’. Kwitnie wiosną.
• płomyk rozłogowy (P. stolonifera) – osiąga 15/25 cm wysokości, zimozielony, posiada wiele odmian o kwiatach różowych, niebieskich i białych, np. ‘Blue Ridge’, ‘Home Fires’, ‘Bruce’s White’. Kwitnie wiosną.
• płomyk szydlasty (P. subulata) – osiąga 8/20 cm wysokości, zimozielony, posiada bardzo wiele odmian w odcieniach różu, czerwieni, fioletu i bieli, np. ‘Crimson Beauty’, ‘Emerald Pink’, ‘Scarlet Flame’, ‘White Eye’. Kwitnie wiosną.
• płomyk Douglasa (P. Douglasii) – osiąga 15 cm wysokości, odmiany z reguły o kwiatach w odcieniach różu, np. ‘Lilac Cloud’, ‘Waterloo’. Kwitnie wiosną.

Floksy mogą tworzyć gęste kępy sztywnych i nierozgałęzionych, jajowatolancetowanych liści, osiągające około 90 cm, np. Phlox paniculata, bądź niskie dorastające do 10 cm zimozielone kobierce, np. Phlox subulata. Kolor liści pomyków jest zielony, choć istnieją odmiany o pstrych liściach, np. Phlox paniculata ‘Nora Leigh’. Ich kwiaty są jednobarwne, paskowane lub z oczkiem i przybierają przeróżne odcienie różu, czerwieni, fioletu i bieli. W przypadku wyższych floksów, kwiatostan tworzy rozgałęzione, duże baldachogrona, natomiast w przypadku płożących gatunków, kwiaty wyrastają pojedynczo na pędach lub tworzą małe baldachogrona, złożone z trzech kwiatów. Niektóre z gatunków przepięknie pachną, np. Phlox divaricata.

Floksy preferują żyzne, średnio wilgotne, przepuszczalne podłoże o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Najlepiej rosną w słońcu lub półcieniu (potrzebują przynajmniej 6 godzin słońca). Im większy cień, tym słabiej kwitną i są bardziej narażone na choroby grzybowe. Niższe gatunki floksów, np. Phlox subulata, są bardziej odporne na suszę i mniej wymagające w uprawie.

Wyższe odmiany floksów ładnie prezentują się jako tło dla innych roślin, sadzone w grupach, natomiast płożące odmiany, nadają się na murki, skalniaki lub spełniają rolę trawnika.

Do zabiegów pielęgnacyjnych należy:

• przycinanie młodych łodyg wyższym gatunkom floksów, dzięki czemu kępa będzie bujniejsza,
• usuwanie chorych liści, zapobiegające rozprzestrzenieniu się chorób,
• podlewanie wyższych gatunków floksów w czasie upalnego lata,
• usuwanie przekwitłych kwiatostanów, dzięki czemu zakwitną ponownie, a wyższe gatunki nie będą się wysiewać (krzyżówki mają sterylne nasiona)
• dzielenie wyższych gatunków floksów co około 4-5 lata

Do chorób grzybowych atakujących floksy należy:

– mączniak prawdziwy (Erysiphe cichoracearum) – choroba najczęściej atakuje floksa wiechowatego, objawem jest biały nalot na liściach i łodygach. Aby jej zapobiec należy:

• wyciąć część łodyg w bujnych kępach floksów, aby zwiększyć przepływalność powietrza,
• sadzić floksy na słonecznych stanowiskach,
• unikać zwilżania liści i kwiatów podczas podlewania,
• pod jesień ściąć kępę floksów nisko przy ziemi, nie pozwalając tym samym za zimowanie zarodników grzyba na resztkach liści
• nie przesadzać z nawożeniem, ponieważ przenawożenie azotem, również sprzyja rozwojowi choroby.
• plamistość liści (Ascochyta phlogis var. phlogis, Cercospora spp., Septoria phlogis)

Do szkodników atakujących floksy należy:

• niszczyk zjadliwy (Ditylenchus dipsaci) – nicień, który żeruje i rozmnaża się wewnątrz liści i łodyg, przyczyniając się do słabszego kwitnienia i staśmienia właśnie tych części roślinnych.
• Phlox paniculata