Bergenia jest długowieczną byliną z rodziny skalnicowatych, pochodzącą z północno-wschodniej Azji (góry Ałtaj, Syberia, Mongolia). Wyróżnia się dziesięć gatunków bergenii, z których najpopularniejsza jest Bergenia cordifolia, sercowata.

Nazwa rodzaju, Bergenia, pochodzi od nazwiska niemieckiego botanika Karla Augusta von Bergena.

Odmiany bergenii nagrodzone przez RHS (Royal Horticultural Society):

• ‘Bressingham White’
• ‘Morgenröte’
• B. purpurascens
• ‘Silberlicht’

Bergenia jest częściowo zimozieloną byliną, osiągającą w czasie kwitnienia wysokość, w zależności od odmiany, od 30 do 50 cm. Rozrasta się za pomocą mocnych kłączy, które dorastają nawet do kilku metrów długości. Bylina posiada duże, grube i prawie okrągłe w zarysie, ciemnozielone liście, które jesienią częściowo czerwienieją. Gatunek bergenii sercolistnej ma liście podobne kształtem do serc.

Kwiatostany mają przeważnie barwę różową z odcieniami czerwieni, lecz istnieją gatunki o innym kolorze, np. białym. Możemy cieszyć się ich widokiem od marca do maja.

Bergenia najlepiej czuje się w półcieniu (choć odporna jest na suszę), w wilgotnej glebie o odczynie obojętnym. Stanowisko słoneczne również nadaje się pod jej uprawę, lecz nie możemy zapominać o zasadzie, że IM WIĘCEJ SŁOŃCA, TYM WIĘCEJ WILGOCI. Bergenia jest byliną tolerancyjną wobec typu glebu, najlepiej jednak będzie rosła na podłożu próchniczym.

Do zabiegów pielęgnacyjnych należy:

• ściółkowanie, które zapobiega wyparowywaniu wody z podłoża,
• usuwanie przekwitłych kwiatostanów i martwych liści, które zapobiega rozwojowi chorób grzybowych,
• dzielenie starszych okazów.

Bergenia może być sadzona pojedynczo lub w grupach. Ładnie prezentuje się przy zbiornikach wodnach lub pod koronami drzew, gdzie pełni rolę zadarniającą. Nadaje się zarówno na skalniak i rabatę.

Do chorób grzybowych atakujących bergenię należy:

• rizoktonioza (Rhizoctonia solani)
• plamistość liści (Cercospora sp., Septoria sp.)
• plamistość pierścieniowa (Myrothecium roridum) na liściach widoczne są szarozielone plamy, które potem zmieniają kolor na brązowy. Często ich środek wykrusza się i na liściach powstają dziury.

Do chorób bakteryjnych atakujących bergenię należy:

• bakteryjna plamistość liści (Pseudomonas sp.) na liściach widoczne plamy, które na początku są ciemnoszare, a następnie brązowe lub czarne. Liście zamierają.

Do szkodników atakujących bergenię należy:

• węgorek chryzantemowiec (Aphelenchoides ritzemabosi) – nicień, na liściach widoczne ciemnobrązowe plamy ograniczone
  nerwami.
• mszyca ziemniaczana (Aulacorthum solani)
• wstężyk ogrodowy (Cepaea hortensis) ślimak
• WŁAŚCIWOŚCI: Liście i kłącze są bogate w składniki lecznicze. Bergenia stosowana jest w infekcjach układu moczowego, płciowego , przy biegunce, chorobach przewodu pokarmowego, chorobach skórnych (leczy trądzik ), zapaleniu spojówek. Działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, przeciwkrwotocznie, uspokajająco. Ze względu na zawartość kwasu galusowego i arbutyny wykorzystywano ją do wyrobu atramentu, papieru, w fotografii i farbiarstwie.